ด้ายแห่งโชคชะตา

ด้ายแห่งโชคชะตา

บทนำ - พลังพิเศษ

 

"แอม! แอม! ทางนั้น..."

เสียงใสๆของเพื่อนสาวของฉัน ทำให้ฉันหันไปมองตามมือของเธอ ที่เธอทำหน้าอย่างกับจะไปฆ่าใครเนี่ย ก็เพราะว่าเรากำลังปฏิบัติหน้าที่(งานพิเศษ) ที่ได้รับการว่าจ้างมาจากเพื่อนของฉันอีกที ผู้ชายที่เดินออกมาจากบ้านด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลนทำให้ วาเนสซ่า เริ่มคันไม้คันมือ

"เอาเลยไหม?"

"อย่าเพิ่ง รอก่อน"

แอมแปร์ นั้นคือชื่อของฉัน จะเรียกสั้นๆว่าแอมก็ได้ฉันไม่ถือเรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่ วาเนสซ่ากำหมัดรอให้เจ้าของบ้านเดินลับตาไป แล้วก็ดึง(ลาก)ฉันเข้ามาในบ้าน โดยการปีนกำแพงบ้านเข้ามา พร้อมกับงัดหน้าต่างเข้ามาอีกต่างหาก

เอี๊ยด

เสียงพื้นไม้ของบ้านไม้หลังเก่าๆหลังนี้ทำให้ฉันหลอนจิต สภาพบ้านเป็นเหมือนกับที่สืบมาไมม่มีผิด

"เห็นอะไรรึยัง?"

ฉันมองไปรอบๆตัว แต่กลับไม่เห็นอะไรที่น่าสงสัยเลย

"ไม่มี"

"ถ้าอย่างนั้น ก็ข้างบนล่ะนะ"

"อือ"

ซ่าจับมือของฉันแล้วก็จูงขึ้นบันได้ไป กลิ่นเหม็นๆที่โชยมากับสายลมทำให้ฉันยกมือขึ้นปิดจมูกตัวเอง ซ่าที่เห็นความปิดปกติก็หันมามองฉัน

"เป็นอะไรแอม"

"เหม็น"

"จากไหน?"

"ห้องนี้"

เราหยุดอยู่หน้าห้องแรกซ้ายมือหลังจากเดินขึ้นบันไดมา

"ฮือ ฮืออออ"

เสียงร้องไห้ที่ฉันได้ยิน ทำเอาฉันชะงัก แล้วก็ดึงแขนของวาเนสซ่าเอาไว้

"อะไรแอม"

"เสียง...มีคนกำลังร้องไห้อยู่..."

"ถ้าอย่างนั้น..."

วาเนสซ่าล้วงเข้าไปในกระเป๋าหยิบมีดสั้นออกมา เธอพยักหน้าให้ฉันแล้วก็พลั่กประตูเข้าไป สิ่งที่ฉันทำเอาฉันเข่าอ่อนไม่มีแรง ผู้หญิงผมยาวนั่งอยู่บนเตียงร้องไห้คร่ำครวญไปมา ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำใสๆจ้องมองมาที่ฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"ออกไป!!!"

ผู้หญิงคนนั้นพูดกับฉันแล้วก็กระโจนเข้ามาหาฉัน ตัวฉันกระเด็นออกจากห้องกระแทกเข้ากับพนังกำแพงตรงทางเดิน

ปัง

ประตูปิดลงทั้งๆที่วาเนสซ่ายังอยู่ในนั้น

"ซ่า!"

ปัง ปัง ปัง

ฉันทุบประตูพยายามจะเข้าไปช่วย

"แอม! เกิดอะไรขึ้น!? แอม!"
"ระวังนะซ่า ผู้หญิงคนนั้น อยู่ในห้อง เธอพลั่กฉันออกมาแล้วก็ขังเธอไว้"

ฉันบอกซ่าแล้วก็ดึงลูกบิดประตู แต่ก็ไม่เป็นผล เสียงข้าวของในห้องตกกระทบพื้นบ้านสร้างความว้าวุ่นใจให้ฉัน

"อย่านะ อย่าทำอะไรซ่านะ คุณน่ะ ตายไปแล้ว!! ก็อยู่ในส่วนของคุณสิ!!"

ฉันตะโกนออกไป เสียงในห้องเงียบไป ประตูเปิดออกช้าๆให้ฉันเข้าไป ซ่านั่งชันเข่าแล้วก็พึมพัมคาถาสะกดวิณญาณอยู่กลางห้อง ผู้หญิงที่ฉันเห็นเมื่อกี้ก็ขยับตัวไม่ได้อยู่กลางอากาศ

"แอม ไม่เป็นไรนะ"
"อืม ซ่าล่ะ"

"ไม่เป็นไร เกือบไปเหมือนกัน รีบจัดการเถอะ เดี๋ยวเจ้าของบ้านกลับมาซะก่อน"

"อือ รู้แล้ว"

ฉันก้าวเข้ามาตรงหน้าผู้หญิงคนนั้น แล้วก็เอื้อมมือไปเสยผมที่ปิดตาเธอออก

"อย่าทำอย่างนี้เลยนะค่ะ คุณน้า...คุณน้าอยู่ที่นี้ไม่ได้นะค่ะ"

"ทำไม!!! ก็นี่มันบ้านของฉัน"

เธอตะโกนตอบฉันจนฉันแสบแก้วหูไปหมด

"แต่ว่าตอนนี้ คุณน้าตายไปแล้ว...บ้านหลังนี้ก็ถูกขายต่อไปแล้ว สามีกับลูกชายของคุณน้าก็ย้ายออกจากเมืองนี้ไปแล้วด้วย อย่ายึดติดอีกเลยนะค่ะ"

"ไม่! บ้านหลังนี้คือสมบัติของฉัน ฉันสร้างมันมากับมือ เพื่อที่จะได้มอบให้ลูกชาย แต่ว่า ไอ้ผัวชั่วมันก็ขายบ้านหลังนี้ไป ฮึก ฉันจะ ไม่ยอมให้ใครมาอยู่ที่นี้เด็ดขาด"

ดูเหมือนว่าคุณน้าแกจะไม่ยอม

"หนูขอร้องนะค่ะ ถ้าคุณน้ายังยึดติดกับสิ่งของ คุณหน้าก็จะไปเกิดไม่ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้น เพื่อนหนูที่ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี้ก็จะเดือดร้อน คุณน้าเล่นไปกวนเขาตลอดเลย"

"ฉันไม่ได้กวนนะ เขาเหมือนลูกชายของฉันมากๆเลย ฉันก็แค่ อยากเข้าไปคุยด้วยเท่านั้นเองนะ"

"แต่ว่า เขากลัวคุณน้านะค่ะ"

ผีที่สิงบ้านหลังนี้เงียบไป น้ำตาเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง

"แล้วฉันจะทำยังไงล่ะ? อยู่ไปก็ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครคุยด้วย ฮึก"

"เพื่อนหนูจะส่งวิญญาณคุณน้าไปเองนะค่ะ ไม่ต้องกังวล แต่คุณน้าหยุดอาละวาดก่อนนะค่ะ"

เธอพยักหน้ารับ ฉันก็เลยหันไปหาวาเนสซ่า ซ่าคลายมนต์สะกด แล้วก็ลุกขึ้นยืนข้างๆฉัน

"เธอยอมรึเปล่า?"

"อือ เธอยอมแล้ว คุณน้าค่ะ...จะเริ่มพิธีส่งวิญญาณแล้วนะค่ะ"

"ขอบใจมากนะหนู"

ฉันยิ้มรับแล้วก็ถอยออกมาห่างๆวาเนสซ่าที่กางยันต์ออก พร้อมกับท่องบทสวดส่งวิญญาณ ไม่นานวิณญาณของคุณน้าก็ไปสู่ที่ที่ควรอยู่ ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าที่ไหน? แต่ว่าฉันเชื่อว่าต้องดีกว่าที่นี้แน่นอน

"ไปเถอะ ที่นี้ เราก็ใส่ตีนผี โกยไปร.ร.ได้แล้ว"

และนี้ก็คืองานของฉัน งานที่รายได้ดีเกือบๆจะหาเลี้ยงตัวได้แบบสบายๆ การเรียนของฉันก็ไม่ได้พึ่งเงินของพ่อแม่เลยเพราะแบบนี้แหละ ฉันน่ะ เป็นคนที่แปลก แปลกที่ว่านี้ก็หมายถึง ฉันจะมองเห็นสิ่งที่คนธรรมดามองไม่เห็น ได้ยิน สัมผัส แล้วก็พูดคุยได้ ผลเสียของมันก็คือการที่ฉันต้องเป็นเป้าของวิณญาณร้ายอยู่ตลอดตั้งแต่ฉันจำความได้ แต่ว่าก็ได้ วาเนสซ่า เพื่อนข้างบ้านที่สนิทกันอย่างกับเป็นพี่เป็นน้องคอยช่วย ก็บ้านของซ่าเป็นศาลเจ้านี่น่า แถมพ่อของซ่าก็ยังเป็นนักบวชที่มีพลังแก่กล้าคนนึง เธอก็เลยได้รับความสามารถตรงนั้นมาไม่น้อย แล้วก็ยังเก่งไม่น้อยไปกว่าพ่อของเธอด้วย ส่วนฉัน ก็ได้สัมผัสพิเศษมาจากพ่อเหมือนกัน เราสองคนมีชะตากรรมที่เหมือนๆกัน รับหน้าที่มาจากสายเลือด นั้นแหละน่า ที่ทำให้ฉันต้องมาคอยช่วยเหลือคนอื่นแบบนี้ ทั้งคนที่เดือดร้อน แล้วก็วิณญาณที่เดือดร้อน

 

โรงเรียนมัทธยม

ฮวู่ เกือบจะเข้าร.ร.ไม่ทันซะแล้ว ความจริงก็พลาดไปสองวิชาคาบเช้า แต่อาจารย์ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะวาเนสซ่าเขาเป็นเจ้าแม่ขาโหด ไม่มีใครกล้าแหยม

"นี่ครับ เงินค่าจ้าง"

"แต๊งกิ๊วจ๊ะ"

แล้วเราก็นั่งรับเงินอยู่หน้าห้องจากเพื่อนคนละห้องที่มาขอให้ช่วย ที่ฉันอยากช่วยเพราะเห็นว่าหน้านายมันคล้ำ ขอบตาก็ยังดำจนจะเป็นแพนด้าอยู่แล้วนะ หัดดูแลตัวเองบ้างเถอะ

"แอม เรากลับชมรมกันเถอะ"

ซ่าเดินนำฉันไปที่ห้องชมรม ฉันก็เดินตามไป ชมรมของเราคือชมรมนักสืบ แต่ก็มีสมาชิกแค่เราสองคนเท่านั้น เพราะส่วนใหญ่ที่สมัครเข้าชมรมก็เป็นพวกที่จะมาจีบฉันกับซ่าทั้งนั้น เราก็เลยไม่เอาใครสักคน อยู่กันสองคนสนุกกว่าเยอะ จัดการอะไรๆได้ง่ายกว่าด้วย

"ดีเลย เย็นนี่เราไปกินข้าวกันนะ..."

อ๊ะ ฉันก้มมองมือตัวเองแล้วก็เห็นด้ายสีเทาพันอยู่ที่นิ้วก้อยแล้วก็ยังจะพันที่มือของฉันด้วย นี้มันอะไรกัน ฉันดึงๆด้ายนั้น แล้วก็เห็นว่ามันโยงทอดยาวออกไปข้างหน้า กลุ่มผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาใกล้พวกเรามากขึ้น เดี๋ยวก่อนนะ ด้วยสีเทานี้มันผูกไว้กับมือของผู้ชายคนนั้น ที่อยู่ข้างหลังนั้น

"เป็นอะไรหรอแอม?"

"..."

ผู้ชายคนนั้น มีวิณญาณลอยตามหลังมาด้วย เด็กผู้หญิงอย่างนั้นหรอ? เด็กคนนั้นมองเห็นฉันแล้ว

"นี่เธอ มองเห็นฉันอย่างนั้นหรอ?"

พอเราเดินสวนกัน ฉันก็จ้องไปที่เด็กคนนั้นไม่ให้คลาดสายตา เด็กคนนั้นก็หยุดแล้วก็คุยกับฉัน แววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง แล้วก็หวงของเด็กคนนี้ กับผู้ชายคนนั้น คนที่เรา มีด้ายสีเทาผูกติด

"อืม"

"มองเห็นจริงๆหรอ?"

"อืม"

"เป็นอะไรน่ะแอม หรือว่า..."

แววตาของเด็กคนนั้นเปลี่ยนไปแล้ว เดี๋ยวนะ แววตาแบบนั้น นี่เธอคิดจะทำร้ายผู้ชายคนนั้นอย่างนั้นหรอ? แล้วก็กลายเป็นรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าของเด็กคนนั้น ถ้ามันจะเป็นรอยยิ้มสนใสของเด็กคนนั้น ฉันก็จะไม่อึ้งขนาดนี้หรอกนะ แต่ว่ารอยยิ้มนั้น ช่างเย็นชาแล้วก็น่ากลัว ยืนยันมาแล้วว่าความคิดของฉันถูกต้อง

"ฉันจะเอาเขาไปอยู่ด้วย หึหึ"

อ๊ะ ช็อค

"แอม เป็นอะไรน่ะ?"

หลังจากที่พวกเขาเดินหายไป เด็กคนนั้นก็หายไป ซ่าเขย่าฉันเรียกสติ เมื่อกี้ฉัน ขยับตัวไม่ได้เลย แรงกดดันนั้น เด็กคนนั้น ไม่ใช่วิณญาณธรรมดาซะแล้วล่ะ

"ผู้ชายคนนั้น..."

.......................................................

โอ๊สสสสส ไคริกลับมาแล้วจ้า กลับมาแล้วจริงๆ ก็ตอนแรกก็จะเป็นอะไรที่แบบมีความทิ้งท้าย ทิ้งถวนเอาไว้เยอะ สนใจก็ตามเข้าไปอ่านต่อนะคะ คุๆๆๆ